Prva pijaca u Beogradu pod imenom pijaca Svetog Andreje (u narodu poznatija kao Velika pijaca) nastala je 1824. godine na Studentskom trgu. Do tada su seljaci svoje proizvode iznosili na prilazima gradu, ali su turski vojnici prinudno otkupljivali  namirnice i po znatno višim cenama preprodavali u gradu. Posle učestalih žalbi na nasilje turskih vojnika, beogradski vezir sazvao je u svom konaku viđenije beogradske Turke i Srbe radi savetovanja o tome „da se učini u Beogradu jedno pazarište ili Toržište“. Tako je u centru društvenog života, u blizini puta za Stambol nikla prva pijaca.

Na njoj je prema dogovoru Srba i Turaka svako mogao izneti svoje proizvode, pa je Velika pijaca uskoro postala glavno mesto za pazar u Beogradu.  Posle odlaska Turaka, 1887. godine Emilijan Josimović, arhitekta i profesor Velike škole predlaže izmeštanje pijace. Njegova zamisao nije u potpunosti ostvarena – deo slobodnog prostora oko pijace pretvoren je u park, dok je primitivno uređena i nefunkcionalna Velika pijaca radila sve do 1926. godine.

Osim ove, u Beogradu su postojale i pijace Cvetni trg koje je osnovalo Društvo za ulepšavanje Vračara, zatim Riblja, Stočna, Žitna pijaca u Zemunu i pijaca na Senjaku. Istovremeno Beograd je tada imao i jednu privatnu pijacu, Palilulsku u vlasništvu društva «Miloševac».

Gradska uprava 1926. godine zatvara Veliku pijacu, a umesto nje sagrađene su tri nove, Zeleni Venac, Kalenić guvno i Jovanova pijaca. Kako se broj stanovnika Beograda povećavao otvarale su se i nove pijace – Smederevski Đeram, pijace na Dušanovcu, Voždovcu i Karaburmi.

Zeleni Venac slovi za najstariju aktivnu pijacu na Balkanu. Istorija beleži da je na tom mestu još 1847. godine bio pazar, da bi 1885. godine po odluci Uprave varoši Beograda ta lokacija postala jedna od sedam fijakerskih stanica u gradu. Godine 1918. tu je održana prva Skupština piljara Srbije, a 1926. godine nastaje za to vreme najmodernija pijaca. Zbog dobre organizacije, modernih tezgi i široke ponude robe narod ju je prozvao kraljicom pijaca. Taj epitet nosi i danas, jer je posle rekonstrukcije završene početkom 2007. godine pijaca obogaćena novim sadržajima uz očuvanje njenog autentičnog lika. Zbog svog jedinstvenog arhitektonskog rešenja, zdanja koga krasi kupola na vrhu, pijaca Zeleni Venac stavljena je pod zaštitu države kao kulturni spomenik.

Prepoznatljiv simbol Beograda je i Kalenić pijaca izgrađena na zemljištu koje je dobrotvor Vlajko Kalenić ostavio gradu i prvobitno je nosila naziv Kalenić guvno. Pijačna uprava formirana je 1933. godine, a pijaca proširena za veliki broj tezgi. Kalenić pijaca ima najveći turistički potencijal, a zbog dobre i raznovrsne ponude građani kažu da je „gradskija odnosno gospodskija od svih pijaca u gradu.“

Pijaca Bajloni otvorena je 1927. godine, a ime je dobila po svom osnivaču Čehu Ignjatu Bajloniju. Prvo je radila kao kvantaška pijaca, da bi posle Drugog svetskog rata preimenovana u pijacu „Skadarlija“ i postala tzv. zelena pijaca. U istoriji pijace ostaće upamćena kafana „Šaran“ u kojoj su trgovci proslavljali dobre pijačne dane.

Po istorijskim zapisima, krajem 17. veka seljaci su mušterijama u Zemunu donosili robu „na noge“, u ustanove i kuće, jer gospoda tada nije odlazila na pijacu, gde se tada snadbevala zemunska sirotinja. Namirnice su prevožene konjskim zapregama, ali i špediterima. Lubenice i grožđe prevoženi su rekama iz Starog Slankamena, kupus je dolazio iz najboljih bašta na Lidu, dok su Nemci na nekadašnjoj zemunskoj pijaci prodavali svoju robu: puter, mileram i švapski sir. Osim zelene, u Zemunu je na obali reke postojala i riblja pijaca, što je na neki način ostala tradicija do danas. Specifičnost ove pijace oduvek je bila prodaja sveže rečne ribe iz ulova dunavskih alasa.

Današnja zemunska pijaca nalazi se na Masarikovom trgu, a Gospodska ulica preseca tržnicu na dva dela. Baš na ovom placu je nekada, sve do 1960. godine, postojala i žitna pijaca popločana turskom kaldrmom, gde su trgovci i proizvođači ovde u zapregama dopremali žito.

Istorija beogradskih pijaca je istorija Beograda, koju JKP „Beogradske pijace“ Beograd žele da sačuvaju, ali i prilagode potrebama vremena u kome živimo.